"Ze noemden mij dikzak en sloten mij uit" | Ellen (18)

In het derde leerjaar moest ik van school veranderen. Ik had het er moeilijk mee.

Op mijn nieuwe school begon de hel. Ik werd niet echt gepest maar wel gekleineerd. Zo van "Dikzak ga eens weg je staat in de weg." Het deed op dat moment niet zo’n pijn want ik had het besef nog niet. Toen ik naar het vierde ging werd het alleen maar erger. Als ik iets in vertrouwen aan iemand had gezegd dan wist heel de school het binnen de kortste keren. Dit ging zo door tot het zesde leerjaar.

In het middelbaar wou ik een nieuwe start maken. Maar het werd alleen maar erger. Iedereen had commentaar op hoe ik eruit zag en hoe ik deed.

Het pesten ging door op sociale media. Iemand zei zelfs "Pleeg toch zelfmoord niemand gaat u missen." Ik heb toen heel hard moeten wenen. Dat is me altijd bij gebleven en heeft mijn leven echt gevormd.

De rest van mijn middelbaar werd ik vooral buitengesloten. Ik mocht nooit mee naar feestjes. In de les zat ik ook altijd alleen. Na een tijd begon dit echt wel pijn te doen. En thuis had ik het ook nog eens moeilijk. Ze riepen tegen mij om de kleinste dingen. Dat is nu al wel beter, alle geluk !

Nu studeer ik aan de hogeschool. Ik ben eindelijk wat gelukkiger. Zonder mijn leerlingbegeleider op school was ik nooit geraakt waar ik nu sta. Dit toont dus aan dat praten dus echt helpt. Het heeft mij een hele grote steun gegeven. Het gaat nu op sommige momenten nog moeilijk maar ik weet dat ik er niet alleen voor sta.

Wat ik wil meegeven is. Geef nooit op! Hoe moeilijk het nu ook is weet dat er ooit een betere tijd aankomt. Je moet er alleen in geloven!

Praten is een belangrijke stap in de goeie richting. Je staat er nooit alleen voor ! Vergeet dit niet! Warme knuffel, Ellen