“Mijn gezondheid kwam nooit op de eerste plaats” | Emily (21)

Emily (21) ging nauwelijks naar de dokter als ze zich niet goed voelde. Tot ze op een bepaalde dag zelfs op spoed terechtkwam. “Daar lag ik dan met zo’n vage zuurstofmeter aan mijn vinger en zuignappen aan mijn blote borsten om mijn hartslag te registreren.”

“Ik ben de typische nerd van de klas. De strever die tot het uiterste gaat om haar taken te maken. Ach, wie of wat doe ik daarmee kwaad? Niemand toch? Een strever dus, behalve wat mijn gezondheid betreft. Daar hinkte ik altijd achterop. Naar de dokter? Nergens voor nodig. Beste grap ooit. 17 mei 2019 is een dag waarop mijn mening is veranderd. Een datum die voor altijd in mijn geheugen staat gegrift. Wat een gewone consultatie bij mijn huisarts moest zijn, draaide uit op een bezoek aan spoed.

Beetje grieperig

Al twee weken lang was ik buiten adem van de kleinste inspanning. Zelfs als ik neerzat, leek het alsof ik net had gespurt. Maar ik ben allesbehalve een Usain Bolt. Het zal wel gewoon van de vermoeidheid zijn, dacht ik. Mijn huisarts deelde die mening. Totdat hij mijn bloedresultaten binnenkreeg. Ik moest zo snel mogelijk naar de spoedafdeling.

Daar werd ik allesbehalve serieus genomen. De eerste verpleegster zei dat ik gewoon een beetje grieperig was, niets ernstig. Met mijn jonge leeftijd kon ik zogezegd op mijn twee oren slapen. Om die reden zou ik pas over twee uur een dokter zien. Aan haar moest ik opnieuw vertellen wat er aan de hand was. Na zo’n vijf uur en een scan later zat ik in een kleine ziekenhuiskamer met mijn vingers te draaien.

Zuurstofmeter en zuignappen

Daar lag ik dan. In een witte jurk die je krijgt als je wordt geopereerd. Met zo’n vage zuurstofmeter aan mijn vinger en zuignappen aan mijn blote borsten om mijn hartslag te registreren. Om het half uur kneep een bloeddrukmeter in mijn arm.

Verschrikkelijk. Als je net zoals ik geen geduld hebt, is de spoedafdeling wel de laatste plek waar je wilt vertoeven. Zeven uur lieve vrienden: zo lang heeft mijn avontuur in het ziekenhuis geduurd. Om zo maar te horen dat ik longembolie heb.

Longembo-watte?

Ik hoor je luidop denken. Longembo-watte? Longembolie, of wel bloedklonters in de longen. Iets wat fataal kan aflopen als je het niet laat behandelen. En dat allemaal door de anticonceptiepil. Blijkbaar houdt mijn lichaam niet zo van het hormoon oestrogeen. Een uitzondering op de zovelen, natuurlijk. Gelukkig raak ik van die bloedklonters af door zes maanden bloedverdunners te nemen.

Dit is voor mij een enorme reality check geweest. Mijn gezondheid kwam nooit op de eerste plaats. Als jong meisje hoef ik mij daarover toch geen zorgen te maken? Girl, was I wrong. Doodlachen.”

TEKST EN FOTO'S: Emily Nees