"Ik ben oké hoor”. Met deze leugen gaf ik mijn leven vorm." | Yannick (16)

Yannick (16) worstelde jarenlang met automutilatie en nu vertelt hij erover. Het was een lange strijd en meermaals kwam de drang om zichzelf pijn te doen nog terug, maar maand na maand werd het beter. Hij werd opnieuw zichzelf: de Yannick die de meeste mensen kennen en die versie wil hij nu blijven vasthouden.

“Ik ben oké hoor”. Met deze leugen kon ik maandenlang de buitenwereld van mij afsluiten. Elke keer als er mij gevraagd werd hoe het met mij ging, loog ik. Er was geen optie om de situatie eerlijk uit te leggen. Hoe moest ik vertellen dat alles wel goed was, als ze de krassen op mijn arm zouden zien?

Ik had niet echt hobby’s maar tekende dagelijks. Over de pijn die ik niet kon uiten. Al die keren dat ik in de klas zat met tranen in mijn ogen, deed het pijn om alleen maar te kunnen tekenen. Tekenen en snijden, meer deed ik niet meer.

Mijn klas heeft lange tijd niets door gehad, tot die ene bewuste dag. Ik deed zonder nadenken mijn mouwen naar boven.. “Huh Yannick, is alles wel oké?” maar opnieuw ze ik “ja hoor, maak je geen zorgen”. Ik deed snel mijn mouwen naar beneden en hoopte vooral dat niemand het zou doorzeggen. Ik was al die tijd mijn eigen vriend want erover praten lukte me niet. De enige met wie ik ook nog praatte was met mijn eigen knuffel.

Op een bepaald moment dacht ik alleen nog maar dacht aan snijden. Elke tegenslag moest afgestraft worden en altijd had ik wel iets op zak waar ik mee kon snijden. Naast mijn bed lag een ijzerdraad en een veiligheidsspeld, op school gebruikte ik de punt van mijn passer. Ik had ontelbaar veel dingen: het zakmes van mijn vader, een pin voor op je trui, keukenmessen,..

Het duurde lang vooraleer ik de eerste stap naar hulpverlening zetten. Elke keer wanneer ik de leerlingenbegeleiding wou aanspreken, was het alsof mijn mond dichtgeplakt werd met plakband. Uiteindelijk lukte het en deed ik mijn verhaal aan de leerlingenbegeleiding. Zij verwees mij door naar een psycholoog en ik besliste om naar TEJO (therapeuten voor jongeren) te gaan. Een psychologe bij TEJO heeft mij toen met een warm hart geholpen. Daar ben ik ik haar heel erg dankbaar voor.

Het moeilijkste was het vertellen aan mijn ouders. Mijn ouders kon ik de waarheid niet mondeling vertellen. Ik wist dat ik nooit mijn verhaal gedaan zou krijgen zonder te wenen dus besloot ik om het in een brief naar hun te schrijven. De brief had het over de automutilatie, mijn geaardheid en de hulpverlening bij TEJO. Ik liet de brief thuis liggen op een vrijdagavond terwijl ik ging feesten. Op het feest kon ik aan bijna niets anders denken. Mijn hart sloeg enorm snel.

De dag later werd ik wakker en ik weet nog goed hoe ik misschien een beetje spijt begon te voelen maar ik wist dat ik een goede beslissing had gemaakt. Ze moesten het weten. De reacties van mijn ouders was niet bepaald positief. Het was op een bepaalde manier wel logisch want ze voelden zich een beetje voorbij gegaan, zonder te praten met hen. Ze vertelden me dat ik wel altijd bij hen terecht kon. Wanneer ik de nood had om te snijden, moest ik naar hun komen, hoe laat het ook was, want praten is beter dan snijden.

Het snijden had helaas ook een invloed op mijn omgeving. Na een termijn kon ik niet meer blijven doen alsof alles goed was. En dat had een invloed op mijn vrienden: ze werden ook down en enkelen begonnen zich ook te snijden. Ik voelde en voel me nog altijd schuldig om wat ik hen aandeed, want ik zou het helemaal anders gewild hebben. Al had ik dat niet meer in de hand toen ik zo diep zat.

Het was moeilijk, want meermaals kwam het terug. Het lukte niet altijd om niet te snijden: heel vaak heb ik het nog gedaan, of toch op het punt staan. Elke maand werd het gelukkig minder en gingen de gedachten weg. Ik werd opnieuw mezelf: de Yannick die de meeste mensen kennen maar wel met littekens op zijn arm. Ze zullen me nog lang herinneren aan wie ik was in die tijd, maar het is niet allemaal negatief. Ik ben trots op het feit dat ik het allemaal heb ‘overwonnen’ en elke dag voelde ik mij sterker en sterker worden.

^{FOTO: Farn Saetia TEKST: Margot Gysbrechts}