“Door de juiste vrienden ben ik gestopt met snijden” | Karen (20)

Op mijn 13, 14 jaar ben ik begonnen mezelf te verminken. Ik weet nog goed hoe die eerste keer was: ik had net de zoveelste ruzie met mijn vader gehad, die weer eens uit de hand was gelopen. Op school voelde ik me niet goed in mijn vel en deden verschillende roddels over mij de ronde.

Ik had er genoeg van en wilde iets voelen. Na die eerste keer begon ik het steeds vaker te doen. Maar toen kwam de lente eraan. Geen weer meer voor truien, dus. Omdat ik mijn onderarmen niet meer kon verbergen, besloot ik verder te gaan op mijn heupen, een plek die niemand zag.

Ik voelde me zo leeg door al het gedoe op school, alle roddels, alle eindeloze ruzies met mijn vader, dat ik er verslaafd aan geraakte. Ik moest mezelf verminken om me goed te voelen.

Toen ik het er eindelijk over durfde te hebben met anderen, wisten velen niet wat ze moesten doen. Ze werden boos wanneer ze erachter kwamen dat ik verse wonden had. Maar dat had het omgekeerde effect. Wanneer ze boos op me werden, voelde ik me waardeloos, en had ik die avond weer die pijn nodig.

Na een jaar besloot ik zelf om toch hulp te zoeken, want ik was het beu. Ik nam contact op met het CLB en ging daar om de twee weken een uurtje langs. Wat deed praten toch deugd! Ik bleef mezelf verminken, maar minder. Ik voelde me voor het eerst in tijden een beetje begrepen.

Na weer een lange periode met de handen in het haar te hebben gezeten, leerde ik nieuwe mensen kennen. Dit is een enorm keerpunt in mijn leven geweest. Ik bleef naar het CLB gaan, maar daarnaast had ik nu ook andere mensen om mee te praten, die me begrepen.

Uiteindelijk ben ik bijna vanzelf gestopt. Ik deed het steeds minder vaak, tot het plots niet meer nodig was. Me laten omringen door de juiste mensen was voor mij de oplossing, iets wat ik vroeger nooit had kunnen geloven.

Ondertussen is het vier jaar geleden dat ik nog iets gedaan heb. En daar ben ik nog steeds enorm trots op.

^{TEKST: ingezonden verhaal}