"Ze zeggen altijd dat het nooit de schuld is van het slachtoffer, maar dat voelde wel zo aan." | H. (15)

Ik zit hier al lang mee... Ik ben twee keer verkracht door dezelfde persoon. Éen keer in het 4de leerjaar, één keer in het 4de middelbaar... En die 6 jaar hebben geen verschil gemaakt: ik was nog steeds even bang. Binnen 2 weken ben ik 16 en al 7 jaar geen maagd meer, maar niet vrijwillig.

Toen ik in de lagere school zat, zat de beste vriendin van mijn mama volop in een vechtscheiding. Een jaar later had ze een nieuwe vriend. Ik kon supergoed met hem opschieten en we hebben altijd een goede band gehad. Hij ging me vaak wegbrengen naar ergens, soms gingen we zelfs bijvoorbeeld ergens iets eten zonder dat er iemand anders bij was. Het klinkt misschien raar, maar het voelde soms zelfs aan alsof het mijn beste vriend was, maar wel met een leeftijdsverschil van meer dan 20 jaar... Ik heb me er nooit aan gestoord. Toen ik op het einde van het 4de leerjaar zat (9 jaar), heeft hij me verkracht bij hem thuis toen mijn mama met haar beste vriendin ergens was gaan eten.

Ik voelde me echt slecht. Op het moment zelf was ik verstijfd en kon ik me niet bewegen. Ik schreeuwde vanbinnen, maar er kwam niets uit mijn mond. Ik wist op mijn 9de ook nog niet wat verkrachting juist was, maar voelde me er niet goed bij. Ik heb het nooit aan iemand verteld en ben ermee blijven zitten... Hij heeft zich uiteindelijk verontschuldigd en geloof het of niet, maar ik voelde weer de band die we altijd gehad hebben.

Ik heb me hierdoor gesneden, al in de lagere school. Ik had zo'n enorm schuldgevoel!

Ze zeggen altijd dat het nooit de schuld is van het slachtoffer, maar dat voelde wel zo aan. Ik was vies van mijn eigen lichaam. Elke keer dat ik me moest omkleden of ging douchen, werd ik eraan herinnerd wat 'ik' had gedaan... Ik bleef tegen iedereen normaal doen en niemand had iets door. Als ik me slecht voelde sneed ik mezelf en al huilend zette ik de douchestraal aan zodat niemand me hoorde... Ik ben wel gestopt met mezelf te snijden, maar kreeg hierdoor zelfmoordneigingen. Ik heb dit nooit aan iemand verteld.

In 2015 werd hij papa van het kindje van mijn mama's beste vriendin. Een jaar later zijn ze getrouwd. Ik voelde me nog wel slecht, maar niet meer depressief.

Ik ga al 2 jaar babysitten op deze schat van een jongen en heb er direct een band mee! Alles ging eindelijk weer met me in het 2de middelbaar, maar ik voelde aan de manier waarop hij naar me keek als we afspreken of gingen eten dat er nog altijd iets meer was dan 'gewoon een spe-ci-ale vriendschap'... En dan blikte ik terug naar vroeger.

Maar ja... Ik moest er waarschijnlijk gewoon mee leren leven, zeker?

Nu, 6 jaar later, zit ik in het 4de middelbaar. Hij fietste met me mee met naar huis 'zodat ik niet alleen in het donker was zo laat 's avonds' na een avondje babysitten en heeft me in mijn eigen garage opnieuw betast en verkracht. Ik had geen problemen op school, maar er waren nog allerlei andere factoren waardoor ik me niet goed voelde en me een tijd weer had gesneden in het 3de middelbaar.

Ik ben dus weer hervallen afgelopen half jaar... Nu ben ik 2 weken clean, en trots ook ;) .

Tips:

• Je kan echt helpen door de persoon die aan zelfverwonding doet gewoon te knuffelen!!!
• Vertel het niet door, respecteer het en beoordeel N O O I T iemand die zichzelf snijdt! Er is altijd een reden voor, vaak één waarmee ze niet te koop lopen...

^{TEKST: ingezonden door H. FOTO: Norman Toth}