"Brief aan een 18-jarige spleetoog" | Christina (22)

Christina De Witte is 22 jaar en mag je gerust succesvol noemen: ze is illustratrice van de populaire webcomic Chrostin, schreef een boek 'The ultimate survival guide to being a girl' en mag Ashton Kutcher tot haar fans rekenen. Geen haar op het hoofd van haar 18-jarige zelf die er aan dacht dat ooit te kunnen bereiken. Voor WAT WAT schreef de 22-jarige Christina een brief aan de onzekere, boze, zich-nergens-thuis-voelende, 18-jarige Christina.

Als je dit leest, sta je op het punt om een belangrijke stap in je leven te nemen: je gaat verder studeren. Als eerste van je familie, nota bene. Je ouders hebben nooit een diploma hoger onderwijs behaald, dus zal de lat hoog liggen. Vooral langs de kant van je mama. Ze wil dat je leerkracht of professor wordt. Maar je hebt gewoon Latijn-talen gestudeerd en wil eigenlijk creatief blijven. Een innerlijke strijd met in de hoofdrol: jouw toekomst.

Je beseft dat je mama nooit zoveel kansen heeft gehad als jij. Verder studeren was helemaal niet vanzelfsprekend, je dromen najagen nog minder.

Je bent dankbaar want je weet hoe je familie in Thailand woont: letterlijk in een blokhut op palen, omringd door waterbuffels en schorpioenen. Je moet kilometers afleggen voor je een supermarkt tegenkomt. En toch zijn ze daar gelukkig. Je vraagt je af of je neefjes en nichtjes ‘s nachts wakker liggen van dezelfde dingen. Dat ze twijfelen aan zichzelf. Zich soms onzeker voelen.

Je voelt je daar thuis maar ook eigenlijk weer niet: iedereen weet immers dat er westers bloed door je aders stroomt. Je spreekt de taal niet vloeiend genoeg en ze weten dat je een witte papa hebt. Na je vakantiebezoek aan je familie ga je gewoon terug naar wat voor hen een luxe-paradijs is.

Gelukzak.

Je voelt je hier thuis maar ook eigenlijk weer niet: iedereen weet immers dat er ‘exotisch’ bloed door je aders stroomt. Ze zullen verbaasd zijn dat je Nederlands perfect is. Hier zal je soms uitgelachen worden. Soms benaderd worden vanuit fetisjistische redenen. Vragen of je aan ‘happy ending’ doet. Bizar opkijken als je zegt dat je niet geadopteerd bent.

Allochtoon.

Je zal nooit de juiste woorden vinden om volledig te omschrijven wat je voelt. Je bent boos, teleurgesteld en voelt je machteloos. Je zegt niets. Maar diep vanbinnen wil je het uitschreeuwen. Je voelt je verscheurd, onbegrepen en vooral: alleen in deze hele situatie.

Je ontkent alles wat je anders maakt. Je wordt boos als je mama Thai met je spreekt. Je doet er alles aan om er zo Vlaams mogelijk uit te zien en je er ook naar te gedragen. Als je je familiestamboom moet indienen voor het vak biologie hou je de kant van je mama zo beperkt mogelijk en hoop je dat niemand vraagt om de namen uit te spreken. Je lacht ongemakkelijk mee als iemand een kwetsende opmerking maakt over Aziaten. Dit is je leven nu; jagen of gejaagd worden.

Maar op een dag leg je je jachtgeweer neer. Je bent het beu om je te verantwoorden voor je wie je bent en hoe je eruitziet.

Je zal beseffen dat er helemaal niks mis is met jou. Je bent het beste van twee werelden. Het resultaat van miljoenen jaren evolutie. De verrassende combinatie van twee compleet verschillende culturen. Niemand zal van de eerste keer kunnen raden waar je vandaan komt en dat maakt jou mysterieus. Speciaal. Uniek.

Je zal je anders-zijn omarmen. Het kost je vier jaar om tot dat punt te komen, maar je zal het als je beste troef aanschouwen. De laatste kaart die je achter je hand houdt. Je speelt het uit. Niemand is zoals jij en je bent er eigenlijk best trots op. Bang om je Aziatische trekken te laten zien, ben je niet meer. Integendeel: je zet ze eindelijk in de verf.

Ongepaste opmerkingen raken je niet. Je laat het gewoon niet meer aan je hart komen. Of beter: je zegt gewoon iets scherps terug. Je laat niet meer over je heen lopen. Je beseft dat de tijd van stilzitten en zwijgen gedaan is. Je maakt er tekeningen over.

Je schrijft een boek in het teken van je tienerleven. Het wordt je levenswerk. Met trots stel je je kind voor en zonder dat je het echt beseft, inspireer je honderden jongeren met je verhaal. Wereldwijd. Ze halen er kracht, moed en hoop uit. Je verhaal is niet uniek, het is herkenbaar. Jij daarentegen, bent one in a million.

Er ligt nog zoveel op je pad, lieve mengelmoes. Dit is nog maar het begin. Laat je nooit tegenhouden door iemand die jou klein wilt maken. Daar heb je immers geen tijd voor: je moet grote dingen gaan doen.

Liefs,

Een 22-jarige spleetoog.

^{TEKST: Christina De Witte}