"Ik breng graag mensen aan het lachen maar vaak is dat een cover up" | A. (16)

Zowel volwassenen als jongeren kampen met mentale problemen. Toch kunnen sommige mensen dit geen plaats geven. Waarom is het nu juist een probleem om hierover te praten? Waarom kijken mensen zo vreemd naar dit onderwerp? De jongen in dit interview is 16 jaar. Hij deelt graag zijn ervaring maar verkiest wel om anoniem te blijven.

Waarom is er een stigma om over mentale problemen te praten?

Door de geschiedenis heen ontstond er al een taboe rond dit onderwerp. Geleidelijk aan wordt het voor mensen gemakkelijker om hierover te praten.

Waarom willen sommige jongeren hier niet over praten?

Mentale problemen zijn iets heel persoonlijks en iedereen heeft er wel eens last van. Ook weten jongeren vaak niet waarom of hoe ze mentale problemen hebben gekregen, wat lastig is. Ook als ze weten waarom ze bepaalde problemen hebben, blijft het vaak lastig om oplossingen te vinden. Wie mentale problemen heeft, durft vaak niet naar hulp te vragen. Vaak proberen ze te lang om zelf de oplossing te vinden.

Hoe makkelijk vind jij het om openlijk over jouw problemen te praten?

Zelf zal ik niet snel hulp vragen. Ik heb het gevoel dat ik dan mensen zou kunnen storen. Ik weet ook niet helemaal wat de oorzaak van mijn problemen is en ik weet nog minder wat de oplossing is. Daarom vind ik hulp vragen een moeilijke optie.

Heb je mensen waarmee je kunt praten? Begrijpen die mensen je?

Ik heb wel mensen waarbij ik terecht kan, hoewel weinigen me echt zullen begrijpen

Zijn er bepaalde onderwerpen waarmee je het zelf moeilijk hebt?

Over mentale problemen praten ligt altijd moeilijk. Depressie, zelfmoord, zelfverwonding, het zijn allemaal onderwerpen waar ik het liefst niet over praat met iemand die ik niet al te goed ken. Ik herinner me nog de stagiaire van zedenleer. Niemand kende haar maar toch koos ze dat soort onderwerpen om lessen mee te starten. Dat was zeer oncomfortabel.

Op welke leeftijd besefte je dat je mentale problemen had?

Rond mijn dertiende begon ik problemen te ervaren. Op school was ik niet al te populair. Mijn vrienden hadden vaak ruzie met elkaar. De thuissituatie waarin in mij bevond was ook niet de meest ideale.

Zijn er perioden geweest wanneer je het moeilijker had?

Als kind was ik altijd vrolijk. Maar in het tweede en derde middelbaar veranderde dit geleidelijk aan. Ik werd zeer stil en mijn humor werd donkerder. Ik begon ook zwarte kleren te dragen. Ik werd heel mager omdat ik geen eetlust had. Ik was best een mollig kind daarvoor, maar die periode zorgde ervoor dat ik zeer veel gewicht verloor.

Denk je dat het voor meisjes gemakkelijker is om over mentale problemen te praten? Of is er volgens jou geen verschil?

Ik denk dat het voor beide geslachten moeilijk is, maar voor jongens net iets meer. De maatschappij verwacht gewoon van jongens “to man up” en dat is geen goed signaal. Zo blijven veel jongens met onderdrukte emoties zitten, die ze vaak op de verkeerde manier uiten. Sommigen vinden het ook raar of belachelijk wanneer een jongen huilt, wat compleet absurd is.

Heeft jouw mentale toestand een invloed op je dagelijkse leven?

Het heeft een grote invloed op mijn dagelijks leven. Ik krijg stressaanvallen vaak wanneer ik ergens naartoe moet. Soms komen ze uit het niets. Ik heb weinig energie en onderneem daarom weinig. Ik kan weinig moeite steken in schoolwerk. Slapen doe ik ook niet veel.

Doe je jezelf soms anders voor, om je problemen te verbergen?

Ik gedraag me inderdaad vaak dubbel. Ik breng graag mensen aan het lachen en lach ook graag mee met andere mensen. Maar vaak is dat gewoon een cover up, zodat niemand zich druk moet maken om mij. Het is gewoon beter dat ik het verberg, zodat ik de sfeer niet verpest.

^{TEKST en FOTO: Yasmine Miralles}