"Een opname klonk zo eng in mijn oren. Ik ben toch niet zot?" | Mila (23)

Vaak vergelijk ik mijn leven met een vulkaan. Alles blijft binnenin zitten en plots barst hij uit.

Wat vooraf ging: Zo’n 9 jaar geleden zat ik in het 2de middelbaar, midden in de puberteit op zoek naar een identiteit. Op zoek naar wie ben ik nu als persoon in deze wereld. Alles ging zoals bij normale pubers: naar school gaan, lessen volgen en naar huis gaan. Bij mij liep het plots na 1 namiddag helemaal mis. Plots werd gans mijn leven op zen kop gezet.

Met twee klasgenoten van me, er zijn dingen gebeurd waardoor ik plots niet meer bij hen hoorde als vriend. Sinds die dag zijn ze me beginnen pesten. Op school werd het al gauw heel zwaar: 4 jaar aan een stuk kreeg ik te horen hoe lelijk ik was, dat ik niks waard was, dat ik beter dood zou zijn. Wanneer ik dan thuis kwam van school kreeg ik berichten dat ze me zouden vermoorden, of op me zouden slaan, dat ik zelfmoord moest plegen.

Het ging van kwaad naar erger op school bleef het niet meer bij woorden maar sloten ze me op of schopten een bal tegen me, spuwden in m'n gezicht of trokken aan m'n haar. Plots kreeg ik zoveel te verduren dat ik niet meer wist wat ik was, hoe ik was, wat ik voelde. Ik keek in de spiegel en zag alleen dat lelijke meisje dat niks waard was. 4 jaar lang heb ik deze oorlog doorstaan. Alleen want er was niemand. Vaak vraag ik me nog af waar ik die kracht haalde om 4 jaar lang door te zetten en er maar gewoon in te leven. Pesten is als kanker. Het overkomt je. Het kiest iemand uit. Je wordt er ziek van. Je kunt ervan genezen. Maar je neemt het wel je hele leven mee.

Na een lange strijd van 4 jaar dacht ik dat ik deze oorlog had gewonnen dat ik gewoon weer verder kon leven. Maar na vele maanden besefte ik dat ik nog steeds iedere dag een oorlog met mezelf aan het voeren was. Opstaan werd voor mij de moeilijkste stap die er telkens was: weer een dag dat ik moest overleven, weer een dag om te gaan vechten. De jaren gingen voorbij: ik verdrong heel veel mijn gedachtes en gevoelens en dan net zoals een vulkaan spuwt hij er plots alle woede uit.

Ik kreeg mijn eerste paniekaanval en voor het eerst waren er mensen rondom mij die die hoge muur dat ik rond me had opgebouwd gewoon zagen neerstorten. Ze hielpen me en zetten samen met mij de stap naar hulp. Zo kwam ik in aanmerking met mijn huidige psycholoog. Ook die zomer vertrok ik op kamp en zelfs op kamp zat ik in de strijd met mezelf en de wereld. Ik moest meedraaien maar ik was op vanbinnen. Ik kon niet meer meedraaien. En ook daar kreeg ik een paniekaanval. Met als gevolg een opname in het ziekenhuis op kamp ergens ver weg van huis.

Daar vertelde de psychiater me dat dit zo niet meer verder kon en dat ik meer hulp nodig had dan gewoon een gesprek met de psycholoog. In november 2017 na een lange tijd op de wachtlijst van de psychiatrie mocht ik in opname.

Een opname klonk zo eng in mijn oren. Ik dacht: "Tussen al die zotten? Ik ben toch niet zot?" Maar tegelijkertijd klonk het ook als: eindelijk rust, eindelijk even uit de realiteit. Al gauw werd het mij duidelijk dat het bij iedereen kon overkomen en dat wij ook maar gewoon normale mensen zijn met een hele zware rugzak, die we even niet meer alleen kunnen dragen.

Er werd vaak gezegd: “eerst moet je weer diep vallen voor je de zon weer kan zien” en geloof me daar hebben ze gelijk in. Ik heb enorm diep gevallen tijdens m'n opname. Alle dingen die ik uit mijn geheugen had verwijderd kwamen gewoon weer naar boven. Ik was bang om in groep te praten. Bang om mijn stem te laten horen. Maar na vele gesprekken en aanmoediging lukte me het.

Ik heb heel veel geleerd uit mijn therapie. Ze zeiden altijd tegen me dat ik nood had aan succeservaringen. Hoe raar het nu ook zal klinken: mijn opname was nu bekeken een succeservaring. Ik was er veilig en in al die tijd kreeg ik vaak het gevoel dat ik toch de moeite waard ben. Mensen leerden me kennen. Ze leerden mijn kwetsbare ikje kennen. We hadden allemaal verschillende zorgen maar uiteindelijk waren we samen 1 groep. Alle mensen die ik heb leren kennen, hebben een speciaal plaatsje in mijn hart gekregen.

Op 28 december 2018 ging ik op ontslag. Het blijft een heel zware tocht en het is met vallen en opstaan. Het pesten heeft me gevormd tot wie ik nu ben: het pesten heeft me gebroken, het pesten heeft mijn leven kapot gemaakt. Maar ik vecht en door mijn verhaal te delen kan ik het steeds wat meer verwerken en misschien ooit een plaatsje geven.

^{TEKST: ingestuurd verhaal. We veranderden de naam omdat de inzender anoniem wil blijven. FOTO: Nik MacMillan}