“Hij legde me de woorden in de mond” | Valerie (25)
Valerie (25) was een jaar samen met een extreemrechtse sympathisant en liet zich helemaal meeslepen.
Vier jaar geleden ben ik verliefd geworden op Bram. Pas na een paar maanden viel het mij op dat hij extreme ideeën had. Hij deed extreme uitspraken en maakte racistische moppen. Zo zei hij dat moslims beter zand in plaats van gras in hun tuin leggen, want dan voelen ze zich tenminste thuis. Meestal lachte ik ermee. Ik was smoorverliefd en keek er doorheen.
Als jong meisje had ik geen flauw benul van wie ik was. Bram en zijn vrienden waren enorm gedreven. Ze waren bereid om voor hun standpunten te vechten. Dat wou ik ook, omdat ik zo het gevoel kreeg dat ik ook ergens voor stond.
Hij zei dat holebi zijn een ziekte is, net zoals pedofilie.
Valerie, 25 jaar
Bram was manipulatief en wond me om zijn vinger. Hij was een vlotte prater. Hij stond echt achter zijn standpunten, waardoor ik vaak begon te twijfelen aan mezelf. Op een bepaald moment verloor ik de controle over mijn gedachten. Hoe vaker hij zijn standpunt herhaalde, hoe harder ik het begon te geloven. Hij legde me de woorden in de mond.
Hoe langer ik bij hem was, hoe extremer hij werd. Op een bepaald moment schreef hij ook mijn lesbische zus af. Hij zei dat holebi zijn een ziekte is, net zoals pedofilie. Toen ben ik geflipt. Op dat moment besefte ik dat zijn uitspraken te ver gingen.
We kregen vaker ruzie, omdat hij altijd zijn gelijk wilde krijgen. We waren constant aan het debatteren. Bovendien kreeg hij losse polletjes. Het was mijn beste vriend die me liet inzien hoe ongezond onze relatie was. Hij heeft me over de schreef getrokken om een punt achter de relatie te zetten.
Ik heb geleerd mijn eigen mening te vormen en mij niets te laten opdringen
Valerie, 25 jaar
Na de breuk met Bram is mijn politieke voorkeur veranderd. Ik sta terug open voor verschillende ideeën en verschillende strekkingen. Van extreemrechts ben ik afgestapt. Ook in extreemlinks kan ik me niet vinden. Steeds meer jongeren radicaliseren en dat maakt me echt ongerust. Volgens mij speelt het groepsgevoel daarin een hele grote rol. Je wil gewoon ergens bijhoren en iemand zijn. Als iemand je dan in een extreme richting trekt, ben je geneigd om te volgen.
Door mijn relatie met Bram heb ik geleerd om altijd mijn eigen mening te vormen en mij niets te laten opdringen. Ik ga mij ook niet meer aanpassen, omdat het iemand niet aanstaat.
Tekst: Emily Nees