“Het was veiliger om in een park te slapen dan thuis” | Mia (25)
Ik ben Mia, en ik ben 25 jaar. Ik ben student sociaal-cultureel werk en kunstenaar. Ik schrijf poëzie, doe expo’s en teken. Mijn kunst gaat over mijn verhaal. Ik doe dat omdat ik weet dat het voor velen moeilijk is om over zo’n dingen te praten.
De eerste keer dat ik dakloos was, was ik nog een baby. Mijn moeder had me gekregen toen zij dakloos was. De tweede keer was ik 12. Ik zat in pleegzorg omdat mijn moeder niet voor me kon zorgen. Door de scheiding van mijn pleegouders werd ik terug bij mijn moeder gebracht. Zij heeft veel meegemaakt en had daardoor een pillenverslaving gekregen. Dat was voor mij echt geen gezonde situatie. Soms was het veiliger om in een park te slapen dan thuis. Dat heb ik dan ook gedaan.
“Soms was het veiliger om in een park te slapen dan thuis.”
Mia, 25 jaar
In die periode ging ik soms slapen bij mijn vorig pleeggezin. Maar ik probeerde dat zo min mogelijk te doen. Ik wou niet dat ze doorhadden dat er iets niet oké was. Ik wilde mijn moeder beschermen. Daarna zat ik op een internaat tot mijn 15 jaar. Daar heb ik mij goed gevoeld.
Toen het internaat een hoop jongeren moest schrappen, ben ik in een instelling beland. Zo ben ik doorgegroeid naar kamertraining. Daar word je begeleid om alleen te kunnen wonen. Omdat ze me daar best zelfstandig vonden, zijn ze gestopt met mij op te volgen. Daardoor ben ik op mijn 16 alle steun verloren.
Ik belandde bij een vriendin van mijn moeder. Daar maakte ik veel verwaarlozing en mishandeling mee. Ik ben toen teruggelopen naar mijn pleeggezin. Daar kon ik sofaslapen tot ik een appartementje vond. De kwaliteit van het appartement was heel slecht. Het had een gaslek en de ramen gingen niet toe. Daardoor ging mijn gezondheid erg achteruit. Toen heb ik even bij mijn ex gewoond. Daar is het seksueel misbruik begonnen.
Nu heb ik een eigen appartement. Ik heb een intens parcours afgelegd.
“De kwaliteit van het appartement was heel slecht. Het had een gaslek en de ramen gingen niet toe.”
Mia, 25 jaar
Jongeren weten niet altijd dat ze dakloos zijn. Sofaslapers denken: “Ik heb toch een dak boven mijn hoofd?” Je hebt ook mensen die kraken, of wonen op plekken die heel slecht zijn voor je gezondheid. Dat is geen echte woning. Slaap je bij mensen op een zetel? Moet je wisselen tussen huizen van vrienden? Dan ben je technisch gezien dakloos.
“Slaap je bij mensen op een zetel? Moet je wisselen tussen huizen van vrienden? Dan ben je technisch gezien dakloos.”
Mia, 25 jaar
Als ik tegen mensen zeg dat ik op mijn 12 jaar dakloos was, reageren ze: “Bestaat dat?” Daklozen staan wel in de kijker, maar jongeren bestaan in dat beeld precies niet. De jongste persoon die ik kende was 9 jaar. Dat is niet uniek. Wij bestaan. Ik hoop dat we zo luid worden, dat we niet meer genegeerd kunnen worden.
"Als ik tegen mensen zeg dat ik op mijn 12 jaar dakloos was, reageren ze: “Bestaat dat?” Jongeren bestaan in dat beeld precies niet."
Mia, 25 jaar
Wat ik aan jongeren zelf zou willen zeggen? Wat je doet om te overleven, maakt je geen slecht persoon. Heel veel van ons doen dingen die illegaal zijn. Of je maakt een fout. Dat maakt je geen slecht persoon.
Het is bijvoorbeeld heel normaal dat daklozen drinken, want het is koud. Of je neemt speed. Hoe ga je anders heel de nacht blijven wandelen en jezelf veilig houden? Of jongeren die dealen om een beetje eten te kunnen kopen: dat is niet omdat ze slechte mensen zijn. Weinig mensen doen zoiets vrijwillig.
“Wat je doet om te overleven, maakt je geen slecht persoon. Jongeren die dealen om een beetje eten te kunnen kopen: dat is niet omdat ze slechte mensen zijn. Weinig mensen doen zoiets vrijwillig.”
Mia, 25 jaar
Iemand die op straat belandt? Dat is nooit hun schuld. De fout ligt aan de structuur van de samenleving waardoor er ongelijke kansen zijn. Het is echt niet makkelijk om eruit te geraken, want dat systeem werkt tegen jou.
“Iemand die op straat belandt, dat is nooit hun schuld.”
Mia, 25 jaar
Hoe ik er nu mee omga? Ik deel mijn verhaal. Ik vertel meer mensen wat er gebeurd is. Ik heb enorm veel shit gezien. Ik hoop dat dat niet nutteloos was en probeer mensen hun ogen te openen.
Toen ik op straat leefde in het park, waren er andere jongeren. Sommigen waren zoals mij. Zij kwamen naar het park als het thuis te onveilig was. Anderen waren daar bijna permanent. Een van die jongeren was als een grote broer voor mij. Hij heeft echt voor mij gezorgd. Zonder hem? Dan zou ik niet mentaal stabiel zijn geweest.
Aan andere jongeren in deze situatie zeg ik: “Kom samen, vind elkaar”. Dat is de enige manier om mentaal gezond te blijven. Je kan elkaar steunen. Er zijn ook organisaties die werken met en voor jongeren die dakloos zijn. Ze zijn er om je te helpen.
“Aan andere jongeren in deze situatie: “Kom samen, vind elkaar”. Je kan elkaar steunen. Er zijn ook organisaties die werken met en voor jongeren die dakloos zijn. Ze zijn er om je te helpen.”
Mia, 25 jaar
Organisaties waar je terecht kan
Leef je als jongere je in armoede? Of ben je dak -of thuisloos? Je kan bij heel wat organisaties terecht. Je vindt ze onderaan in het artikel Wat is armoede?