"Ik was 27 weken zwanger. Voor abortus was het al te laat" | Julie (20)

"Ik was 18 jaar en had het gevoel dat de wereld aan mijn voeten lag. Mijn middelbare studies waren bijna afgerond en ik was helemaal klaar om de volgende stap te zetten naar het hoger onderwijs. Ik droomde er als kind immers al van om verpleegster te worden in een groot ziekenhuis.

Ook op vlak van relaties ging alles me voor de wind. Ik had al meer dan twee jaar een relatie met een leuke jongen. Bovendien was ik omringd door een grote groep vrienden met wie ik graag de bloemetjes buiten ging zetten. Wist ik veel dat dit allemaal in één klap zou veranderen?

Na een tijdje vond mijn vriend mij toch niet meer zo leuk en hij koos voor een ander. Ik was hier helemaal kapot van en vroeg me af hoe ik hier ooit weer bovenop zou geraken. In een poging om te gaan met al die moeilijke gevoelens, begon ik meer (fastfood) te eten. Dit leverde vooral veel extra kilo’s op. Maar echt wel veel kilo’s… Tot mijn moeder zich vragen begon te stellen over mijn gezondheid en me, na lang aandringen mee nam naar onze vertrouwde huisarts. Ze dacht dat er iets mis was met mijn schildklier. Ik ging vooral op haar voorstel in om haar gerust te stellen.

Maar de huisarts bracht allesbehalve geruststelling toen hij mij, na een bloedafname, de boodschap gaf dat ik zwanger was. Ik had het gevoel dat mijn hele wereld in elkaar stortte. Hoezo zwanger? Hoe kan dat? Ik gebruik toch de pil? Dit overkomt mij toch niet? Wat nu?... Mijn hoofd begon te tollen door zoveel vragen. Mijn moeder begon te huilen. De huisarts stelde voor om een afspraak te maken bij het abortuscentrum. Ik liet het gebeuren, want helder denken was nu te moeilijk. In het abortuscentrum kreeg ik de volgende klap te verwerken want ik bleek al 27 weken zwanger te zijn. En een abortus kon dus niet meer. Opnieuw zoveel vragen in mijn hoofd…

De medewerkster van het abortuscentrum zag mijn ontreddering en stelde voor om een afspraak te maken met iemand van Adoptiehuis. Ik had hier nog nooit van gehoord en wist niet goed waar ik me aan mocht verwachten. Ik had wel veel twijfels of ik nu al mama wilde worden of niet. Ik wilde vooral mijn leven verder zetten zoals het was en eerst nog verder studeren. Een baby kon er nu echt niet bij, dacht ik. Mijn moeder dacht daar anders over en dat maakte het er voor mij niet gemakkelijker op.

De begeleidster van Adoptiehuis was erg begripvol en nam de tijd om stil te staan bij al mijn twijfels en vragen. Ik kreeg er de ruimte om deze moeilijke beslissing voor mezelf goed te wikken en te wegen en alle mogelijkheden werden naast elkaar gelegd. De uiteindelijke keuze lag bij mij en ook na de geboorte was er nog wat tijd om na te denken en dat bracht rust. Ze stelde me ook op mijn gemak door het ziekenhuis goed voor te bereiden op mijn bevalling.

Ik heb mijn dochtertje bij de geboorte eerst niet willen zien, maar daarna wel. Ik vond dit wel een heel spannend moment en wist niet goed hoe ik zou reageren, maar de begeleidster van Adoptiehuis stelde me gerust. Ik mocht het helemaal doen, zoals ik het zelf wou, zei ze. Ik heb mijn dochtertje in mijn armen gepakt en haar stilletjes veel geluk toegewenst en gezegd dat ik haar nooit zou vergeten. Ik heb ook een mooie naam voor haar gekozen.

Er zijn weinig mensen uit mijn omgeving die weten dat ik een kindje heb afgestaan voor adoptie. Ik vind het moeilijk om er over te spreken omdat ik me een beetje schaam en bang ben voor oordelen van mensen die het niet zouden begrijpen. Mijn ouders hebben me wel steeds gesteund en daar ben ik hen erg dankbaar voor. Ik weet dat dit voor hen ook heel moeilijk is geweest en ik praat er met hen niet meer zo vaak over omdat ik hen niet wil kwetsen. Ik voel voor mezelf nu nog steeds dat ik toen de juiste keuze heb gemaakt, ondanks het intens verdriet dat er zeker ook geweest is. Het was fijn dat ik kon doorgeven aan de begeleidster van Adoptiehuis in welk gezin ik mijn kindje graag zou zien opgroeien. Toen ik na de bemiddeling wat algemene info kreeg van de adoptie ouders was ik gerustgesteld dat ze zal opgroeien in een warme thuis.

Er zijn zeker en vast nog momenten dat ik me afvraag hoe het met haar gaat. En ik weet dat, als zij volwassen is en er klaar voor is, we elkaar misschien zullen terug zien. Ondertussen draag ik haar mee in mijn hart. Bovendien kan ik nog steeds, met al mijn vragen en bezorgdheden, terecht bij Adoptiehuis en dit geeft me veel rust."

^{FOTO: Gabriel Nunes}