“Ik ging vrijwillig weer in crisisopname in het psychiatrisch ziekenhuis” | Sam (18)

Hoe moet je met autisme omgaan? Dat vraag ik me nu al een paar maanden af, sinds ik mijn diagnose heb gekregen. Het antwoord heb ik nog niet gevonden, maar het is me wel duidelijk geworden dat dat voor iedereen anders is.

Twee jaar geleden werd me verteld dat ik een depressie had. Ik had nergens nog zin in, kon mezelf niet motiveren, had huilbuien of ontplofte van woede, schreeuwde of vocht met mijn ouders… Allemaal omdat het niet meer aankon.

Ondertussen ben ik bij twee psychologen en een psychiater geweest, heb ik medicatie gekregen, maar niets hielp. Toen het gedaan was met mijn vriendje, heb ik een zelfmoordpoging ondernomen. Daarna werd ik opgenomen in de crisisafdeling van het psychiatrisch ziekenhuis, en daar ben ik vier weken geweest.

De psychiater zei voor de eerste keer dat ze een vermoeden van autisme hadden. Een halfjaar later kwam ik op dezelfde afdeling terecht, omdat het echt niet meer ging. Ik wou dood. Ik had nog eens geprobeerd er een einde aan te maken, maar omdat ik daarmee wou stoppen, ben ik vrijwillig weer in opname gegaan. Deze keer was het voor zes weken.

Daarna mocht ik naar een andere afdeling, eentje voor mensen met autisme. Hier ben ik nu nog steeds. Het gaat nog steeds op en af, en de laatste tijd voel ik me weer depressief. Maar als je niet opgeeft en blijft vechten, komt alles goed, ongeacht je problemen of je diagnose.

^{TEKST: Ingezonden verhaal. We veranderden de naam en foto omdat de inzender anoniem wilde blijven.}