"Hoe ik van suïcidaal naar held ging" | Noah (21)

Op mijn 14de pleegde mijn toenmalige lief, Amber, zelfmoord. Het zal niet als verrassing komen dat dit ook mijn leven zwaar overhoop gooide. Tot op vandaag word ik wakker met de hoop dat het allemaal een lange droom was. Ik voel nog steeds dezelfde pijn, hetzelfde verdriet, hetzelfde gemis.

Het ging heel snel bergaf met mezelf. Ik verloor al mijn jeugdige onschuld. Van een speelse, ravottende tiener ging ik naar een ingetogen, teruggetrokken adolescent die niet echt wist waar hij heen moest. Ik begon met zelfverminking. Ik ging steeds verder en verder en verder. Van lichte duizeligheid tot totaal vergeten waar ik was. Dat laatste is een gevaarlijke zone voor iemand die worstelt met pijn. In die seconden, waar ik de realiteit niet meer kon plaatsen, was er niks. En waar niks is, is ook geen pijn. In mijn ogen ervaarde ik in die momenten hoe het zou zijn om dood te zijn. Een waas, geen gevoelens, geen verdriet, geen pijn. Ultieme leegte. Precies wat ik dacht nodig te hebben.

Ik heb meermaals geprobeerd mezelf van het leven te ontnemen. Ik ging naar psychologen, CLB, allerlei instanties die instaan voor de gezondheid van het kind. Mentale gezondheid wordt hierbij helaas te vaak over het hoofd gezien, waardoor ik vaak met lege handen en een overvol hoofd en hart terug vertrok, met dezelfde pijn.

Dit alles veranderde pas toen ik de confrontatie aanging met de mama van Amber. Ze vertelde me hoe zeer zij eronder leed. Hoeveel pijn zij en haar man hadden. Nog gezwegen over haar grote broer, die dacht dat hij haar niet genoeg had ondersteund. Ik zag in dat ik niet alleen was met mijn pijn, en vond bij hen een enorme uitlaatklep. We spraken over Amber, herinneringen vlogen in het rond. Ik zag in dat verdriet niet mocht overheersen. Verdriet is oké, helemaal normaal en gaat ook niet weg. Maar geleidelijk moet je plaats maken voor herinneringen, de goede herinneringen. Ik leerde het een plaats geven, en voelde me sterker dan ooit.

En sinds die dag, heb ik nu al tientallen, if not honderden jongeren geholpen door er te zijn. Door verdriet te delen, pijn te verlichten en samen op zoek te gaan naar die leuke momenten. Liefdesverdriet, verlies van ouders, grootouders, familie, vrienden. Ik ging met hen op zoek naar het licht in zowat de donkerste periodes.

Niet lang geleden merkte ik dat het niet goed ging met een dichte vriendin. Ze kwam minder naar school, liet niet van zich horen, sloot zich helemaal af. Ik gaf haar ruimte en het werd enkel erger. Uit het niks kreeg ik het berichtje: 'Hey No'ke. Het zit erop man. Het spijt me, ik hou van je en hoop je ooit weer terug te zien. Hou je sterk, voor mij, voor je naasten, maar vooral voor jezelf. Wees sterker dan ik.'

Mijn wereld stortte in. Ik herinnerde me hoe vaak ik zo'n berichten had getypt, maar niet verzonden. Ik kende haar en wist dat ze zoiets nooit zomaar zou doen. Neen, dit was serieus. Ik repte me naar haar huis, waar ze niet zat. Ik ging naar alle plekken in de buurt waar we samen hadden gezeten, waar we hadden genoten van elkaars gezelschap en de rust die we daar vonden. Nergens was ze te vinden.

Tot ik plots haar fiets zag staan. Ik herinnerde me dat de spoorweg niet ver weg was, en ja. Daar zat ze. In tranen, te trillen als een gek. Ik ging er gewoon bij zitten. Zei niks, deed niks. Ik wist dat er het eerste halfuur toch geen treinen waren en ik haar fysiek wel in bedwang zou kunnen houden. Maar uit eigen ervaring weet ik dat fysiek blokkeren maar een tijdelijke oplossing zou zijn. Ik liet haar praten, liet haar voorstellen hoe haar naasten zouden reageren. Ik liet haar vertellen hoe ze mij meermaals had weerhouden mezelf iets aan te doen. En ja hoor, ze stond op. Ze trok me recht en nam me vast. Zei niks, fluisterde enkel 'dankje' en ging naar haar fiets. Sinds die dag heb ik me nooit nog zorgen moeten maken. Ze ging in therapie, in opname, en heeft al zo veel stappen gezet. We zijn beiden nog lang niet waar we willen geraken, maar we zijn al lang niet meer in die duistere plek waar niemand hoort te zitten.

Ik heb geen idee of dit verhaal een bijdrage kan zijn voor iemand. Als dit één persoon doet inzien dat het leven altijd vol verrassingen zit en het ook beter kan gaan, is dat meer dan genoeg. Houd vol, vecht met alle kracht en voor alles wat je waard bent. Want ja, l'oreal heeft gelijk. Je bent het waard.

Liefs, Noah

^{TEKST: Noah FOTO: Esteban Giacobbe}