“Jongens mogen ook hun gevoelens tonen en wenen” | Bram (18)
In mijn puberteit had ik het gevoel dat ik mijn emoties moest verbergen. Ik kon met niemand praten toen ik problemen had met mijn ouders, school, alles eigenlijk.
Er werd altijd tegen me gezegd: ‘Je bent een jongen, gedraag je als een jongen. Over je emoties praten is voor meisjes.’ Hierdoor voelde ik mij alleen.
Ik durfde met niemand over mijn gevoelens praten. Als ik mijn emoties toch durfde te delen met een goede vriend, wist de hele school het meteen. Sindsdien deed ik het nooit meer.
Ik vind dat jongens weinig hun gevoelens mogen tonen, zeker op school. Iedereen kijkt je anders aan als je je kwetsbaar opstelt.
Nu dat ik ouder ben, gaat het wel beter. Als ik met een goede vriend een pint drink, dan durf ik al wat meer te zeggen over hoe het met me gaat.
Ik merk dat jeugdbewegingen en sociale media, zoals WAT WAT, Awel en het JAC, echt wel inspelen op hoe je met mentale gezondheid moet omgaan. Dat helpt mij om makkelijker over mijn gevoelens te praten.
Het beeld dat jongens ‘groot en sterk’ moeten zijn, moet verdwijnen. Jongens mogen ook hun emoties tonen en wenen. Het maakt het mentale probleem alleen maar erger als je je gevoelens moet verbergen, geloof me.
Mijn boodschap aan andere jongens die hetzelfde meemaken: Je bent niet alleen. Iedereen struggelt wel eens met hun gevoelens, en dat is oké.
Als je ziet dat een maat van je het moeilijk heeft, wees er voor hem. Praat en wees begripvol.
Zie ook: