“In mijn hoofd duurde het een eeuwigheid” | Lisa (22)

Lisa (22) werd verkracht toen ze 14 was. “Ik kon niks doen of zeggen, maar vanbinnen schreeuwde ik het uit.”

Mijn middelbareschooltijd was een enorm donkere periode in mijn leven. Ik zat in de knoop met mijn geaardheid en ik ging niet graag naar school. Online zocht ik naar gezelschap. Zo raakte ik met Davy aan de praat op Netlog.

Na een tijdje te chatten en te sms’en, begon hij seksueel getinte berichtjes te sturen. Ik voelde mij daar echt niet comfortabel bij. Toch negeerde ik ze niet. Ik wou hem niet kwijt. Ik voelde mij slecht in mijn vel en eenzaam. Ik had iemand nodig om mee te praten. Daarom ging ik ermee door.

Op een bepaald moment besloten we om af te spreken. Davy nam me mee naar een voetbalveld in de buurt. Zijn vrienden waren er ook. Na een tijdje wou hij alleen zijn met me. Hij vroeg of we konden wandelen. Hij nam me mee naar een apart kotje waar de voetbalspelers soms zitten tijdens de wedstrijden.

Davy begon me te kussen. Dat voelde heel vies aan voor mij. Ik wou het niet. Hij begon mij ook te betasten. Zijn hand gleed in mijn broek. Ik bevroor. Ik kon niks doen of zeggen, maar vanbinnen schreeuwde ik het uit. Ik wou hem van mij afduwen en stampen, maar dat ging niet. Ik was echt nog niet klaar om mijn eerste seksuele ervaring mee te maken. Ik was jong en onvoorbereid. Ik had toen ook totaal geen kennis over het onderwerp. Op school had niemand mij verteld over verkrachting en seksueel misbruik, laat staan over het feit dat je “nee” kan zeggen.

In mijn hoofd duurde het een eeuwigheid. Toen hij stopte, wist ik niet wat ik moest doen. Hij besloot eten te halen voor ons twee. Ondertussen heb ik mijn mama gebeld om me te komen halen. Ik besefte niet dat hij mij had verkracht.

Daarna bleef Davy me nog sms’jes sturen. Ik heb er slechts één keer op geantwoord. Ik was bang dat het nog eens ging gebeuren. Ik zei dat ik geen interesse had in hem. Daar is het ook opgehouden. Volgens mij beseft hij nog steeds niet wat hij toen heeft gedaan. Davy deed gewoon verder, omdat ik geen “nee” of “stop” riep.

Ik heb mezelf echt lang gehaat, omdat ik hem niet tegenhield. Mensen geven zichzelf wel vaker de schuld als ze geen stappen ondernemen.

Het was pas zeven jaar na datum dat ik inzag dat ik niet in fout was.

Seksueel misbruik en verkrachting komen zo vaak voor, ook in ons land. Daarom is het belangrijk dat jongeren worden geïnformeerd en weten waar ze terecht kunnen. Ik heb die informatie zelf echt gemist.

Nog te vaak worden meisjes onterecht met de vinger gewezen. Ze moesten maar niet zo’n kort rokje dragen. Dat beeld moeten we echt uit de maatschappij verhelpen, want het is zo verkeerd. Zo vergroot je alleen maar het schuldgevoel van het slachtoffer. Als het je overkomt is ook helemaal niet vanzelfsprekend om naar de politie te stappen. Je bent bang dat ze je niet geloven. Daarnaast beleef je het hele trauma opnieuw wanneer je het verhaal vertelt. De drempel blijft hoog. Dat vergeten mensen vaak.

Het is nooit de fout van het slachtoffer. Niemand hoeft zich er ooit schuldig om te voelen. Het is de andere persoon die zich gewoon onmenselijk gedraagt. Dat wil ik graag duidelijk maken.

^{TEKST: Emily Nees}