"Het stalken, zowel online als bij mij thuis, ging gewoon door." | Sofie (23)

Op ieder moment van de dag weer die ene persoon aan je deur zien staan, of weken aan een stuk ongewenste sms’jes en telefoontjes krijgen: leven met een stalker is een harde realiteit. Het is een fenomeen waar niet gemakkelijk over wordt gepraat, maar de impact op de levens van de slachtoffers is enorm.

Sofie

Ik was 15 toen ik een koppel vormde met een 17-jarige jongen. Zijn naam noem ik liever niet meer. Toen ik de relatie verbrak, kon hij dat niet aanvaarden.

Daarna volgden een aantal onverklaarbare gebeurtenissen. Ik begon me me onveilig te voelen en mijn gemoedsrust verdween.

Het is allemaal begonnen toen iemand een vals Facebookprofiel aanmaakte van een fictief meisje, dat mijn vrienden begon lastig te vallen. Via dat profiel beweerde ze dat ik kwetsende dingen tegen haar had gezegd. Een aantal maanden later bleek dat het mijn ex-vriend was die hierachter zat.

Ik heb meteen klacht ingediend bij de politie voor het valse Facebookprofiel en de cyberbelaging. De politie kon toen niet veel doen, omdat Facebook niet zomaar IP-adressen van profielen mag vrijgeven. Dat moet eerst op het hoofdkantoor van Facebook in de VS aangevraagd worden.

Het ging zeker een aantal weken duren voor we daar nog iets van zouden vernemen. Uiteindelijk heeft het maanden geduurd voor ik wist dat hij achter dat valse profiel zat.

Na mijn aangifte bij de politie merkte ik dat het stalken niet in een vingerknip opgelost kon worden. Het ging van kwaad naar erger. Van mijn fiets die gestolen werd, tot ingeslagen autoramen en lek gestoken banden. Ik moest het allemaal maar ondergaan.

Ook daarvoor deed ik aangifte. Maar het stalken, zowel online als bij mij thuis, ging gewoon door.

En toen werd het allemaal nog erger. Midden in de nacht schrok ik wakker door een luide knal. De auto van mijn ouders was ontploft. Iemand had hem met benzine overgoten en in brand gestoken.

Daarna werden er molotovcocktails naar binnen gegooid. We wisten niet wat ons overkwam. Een week later krijg ik dan van de politie te horen dat mijn ex-vriend, samen met twee vrienden, achter de aanval zat.

Hij werd uiteindelijk vervolgd voor brandstichting, vandalisme en diefstal. Hij heeft nog even in een jeugdinstelling gezeten, omdat hij op het moment van de feiten nog minderjarig was.

Ik heb geen idee of hij ooit echt veroordeeld is geweest voor belaging. Het frustreert me tot vandaag nog steeds dat hij daar niet deftig voor gestraft is.

Aurélie

Voor een slachtoffer van stalking is het niet gemakkelijk om de eerste stap te zetten om aangifte te doen.

Toen ik definitief een punt zette achter mijn relatie met mijn vriend, wist ik niet dat dat het startschot betekende van een zeer zware periode.

Het begon met tientallen sms’jes van hem. Niet veel later stond hij aan de deur, met brieven en bloemen en een smeekbede om te praten.

Ik voelde me op de duur niet meer veilig, en besloot naar de politie te gaan. Dit was voor mij een reuzenstap. Ik vond het heel moeilijk, omdat ik hem niets slecht toewenste. Ik had ook nooit gedacht dat hij hiertoe in staat zou zijn.

Ik hield geen goede ervaring over aan de aangifte. Na mijn gesprek bij de politie voelde ik me vooral hulpeloos. De politie nam me niet serieus en wilde eerst niet eens luisteren naar mijn uitleg.

Toen ik zei dat hij tot aan mijn voordeur geraakte via de poort, antwoordden ze simpelweg dat ik de code maar moest veranderen. Alsof dat het stalken zou tegenhouden.

Ik heb uiteindelijk moeten zeggen dat ik aangifte wilde doen, terwijl ik eerst gewoon wilde melden dat hij vaak aan mijn deur stond. Aangifte doen leek in mijn ogen een grote stap. En het feit dat die politieagenten mij niet geloofden, was de druppel.

Moest ik dan eerst in de goot belanden voor ik serieus werd genomen?

Sarina (22)

Ik was 16 toen ik werd gestalkt door mijn ex. Hij stampte mijn slaapkamerraam in. Eenmaal binnen begon hij te vechten met mijn opa en mijn broer.

De politie was gelukkig snel ter plaatse en liet hem op bevel van de onderzoeksrechter opnemen in een instelling.

Eerst voelde ik mij zelfs schuldig tegenover hem. Ik wilde hem geen blijvende schade toebrengen. Ik wilde eerst zelfs geen klacht indienen, want ik vond dat hij het zo al moeilijk genoeg had.

Ik relativeerde alles ook wat en dacht, misschien iets te naïef dat het niet meer opnieuw gebeuren.

Maar na 2 weken ontsnapte hij uit de instelling waar hij verbleef en stond hij opnieuw aan mijn huis. Niet veel later viel hij me ook aan toen ik op school was. Het was tijdens de les lichamelijke opvoeding.

Plots stond hij daar, in de turnzaal, en trok hij me aan mijn haar op de grond. Hij verweet me dat ik zijn leven verpest had. Er waren 3 leerkrachten nodig om hem van me af te krijgen.

We hebben ook de politie gebeld, die onmiddellijk ter plaatse is gekomen. Maar ik kon niet rekenen op veel steun van de politie. Zijn moeder werkte bij de politie. Hij is er dus elke keer heel gemakkelijk vanaf gekomen.

Alles wat er gebeurde heeft een grote invloed op mijn leven gehad. Ik ben sindsdien in mijn dagelijks leven continu op mijn hoede. Overal waar ik naartoe ging, was hij ook.

Zo heeft hij mij ooit eens achtervolgd op een feestje en mij tegen de muur geduwd. Na een tijdje heb ik besloten om niet meer te gaan feesten uit angst dat hij me zou vinden.

Ik heb uiteindelijk 6 tot 7 keer aangifte moeten doen. Pas een jaar na de feiten kreeg ik een brief met de melding dat de zaak geseponeerd was.

Ik zou me nochtans veel veiliger gevoeld hebben als hij zijn straf effectief had gekregen. Al was het maar een werkstraf of een cursus volgen.

^{De namen van de getuigen zijn veranderd omdat ze anoniem wilden blijven.}

^{TEKST: Zara Vynck - StampMedia}