Stel jezelf de vraag: “Wil ik zelf zo behandeld worden?” | Absa

Ik ben opgegroeid in Vlaanderen. Mijn familie was destijds een van de enige twee gekleurde families in de buurt. Van de eerste kleuterklas tot het tweede middelbaar zat ik daar dus ook op een katholieke school. Alleen mijn broer, ik en één andere leerling hadden zichtbaar een andere afkomst.

Ik maakte er de beste en de ergste tijden van mijn leven mee. Ieder jaar gingen we op bedevaart. Met trommels en vlaggen wandelden we fier naar onze eindbestemming: een prachtige basiliek, veertien kilometer verder. Die wandeling duurde uiteraard een goede vier of vijf uur.

Om de wandeling wat luchtiger te maken, hielden de kinderen zich bezig met liedjes zingen. Je kent vast zelf een variant van dat “onschuldige” liedje over tien kleine negers. Vandaag zijn mijn persoonlijke ervaringen over discriminerend en racistisch gedrag mijn drijfveer geworden.

Enerzijds worden de woede, het verdriet en de angst in mij dagelijks gevoed. Anderzijds hebben zulke situatie me veel geleerd over mezelf, over hoe ik behandeld wil worden, en dus ook over hoe ik mijn medemens wil behandelen.

Ik hoop dat er naar onze boodschappen geluisterd wordt, zoals je luistert naar de onderliggende boodschappen in muziek, films, games of literatuur. Soms kan één simpele vraag als “Zou ik zelf zo behandeld willen worden?” je veel leren over jezelf en je principes.

Problemen gaan niet verdwijnen zolang ze problematisch blijven. Het is makkelijker om iets te ontkennen dan om het toe te geven. Maar toegeven dat iets problematisch is, biedt ruimte voor groei en om nieuwe perspectieven te ontdekken.

^{FOTO: Suad Kamardeen}