“Ik herinner me iedere keer dat ik het slachtoffer werd van racisme nog goed.” | Agnes (18)

Ik was vijf

“Ik mag van mijn ouders niet met zwarte kindjes spelen.”

Ik was tien

“Als je zeven bent, ben je eer zever. Als je acht bent, ben je achter. Als je negen bent, ben je een n***r. Haha, Agnes blijft voor altijd negen!”

“Bij welk groepje mag Agnes aansluiten?” “Niet bij ons, hoor. Toch geen zwarte?”

“Weet je hoe het komt dat de onderkant van je handen en voeten blank zijn? Ze lieten jullie op handen en voeten staan toen ze jullie zwart verfden.”

Ik was elf

“We hebben het vandaag over apartheid.” De rest van de klas kijkt mijn richting uit.

Ik was twaalf

“Ga terug naar je eigen land.”

Ik was dertien

Een leerkracht: “N***r is helemaal geen slecht woord, het wil gewoon ‘zwart’ zeggen”

“Ik heb wel tegen mijn ouders gezegd dat je zwart bent.”

“Je moet je mond houden, vieze zwarte!”

Ik was veertien

“Mijn ouders vinden zwarten normaal niet zo leuk, maar jou wel.”

Ik was vijftien

“Jij moet vast goed kunnen dansen.”

“Waarom gedraag jij je blank als je zwart bent?”

“Dat zal je later wel zien als je zelf kuisvrouw bent.”

“Je bent de mooiste n***rin die ik ken.” Ze kende er twee.

Ik was zestien

“Jij bent echt vriendelijk. Dat komt waarschijnlijk doordat zwarte mensen minder geld hebben en jij probeert zo geld te krijgen van mij.”

Ik was zeventien

“Amai, jij bent zwart en hebt nog allebei je handen? Haha!”

Ik was achttien

“Je gaat me toch niet zeggen dat jij minder kansen zal krijgen dan wij?”

“Dat standbeeld is gewoon een deel van onze geschiedenis.” of “#AllLivesMatter”.

Ik was vijf

“Agnes, lieverd, je gaat nu naar het eerste leerjaar. Vanaf nu zal je ongelooflijk hard je best moeten doen, want als een blank kindje faalt, is dat kindje dom. Maar als jij faalt, zijn alle zwarten dom.”

^{FOTO: Agnes Meeuwis}