"Ik heb nog steeds een trauma als ik politieagenten zie" | Emiel (27)

Ik ben geboren in Angola en opgegroeid in Oostende. Ik woon nu in Gent en ik ben gelukkig. Maar ik krijg al sinds mijn jeugd te maken met racisme op school, straat en in openbare plaatsen.

Een gebeurtenis die mij vooral bijblijft, is een incident van een paar jaar geleden dat een trauma heeft achtergelaten.

Ik was in Oostende, in de Langestraat, met vrienden buiten aan het roken. Een politieagent kwam aan, nam me vast en duwde me tegen de auto. Ik vroeg waarom hij dat deed, maar kreeg geen duidelijk antwoord. Ik vroeg dat toen meermaals en de politieagent zei dat als ik de vraag zou blijven herhalen, hij mij harder zou aanpakken.

Ik gaf niet op en bleef mijn vraag herhalen. Nadien kwamen er twee agenten die me bij mijn keel vastpakten. Eén van hen sloeg op mijn hoofd en duwde me tegen de politiewagen.

Daarna hebben ze mij meegenomen in hun auto richting de gevangenis. In de auto sloegen ze mij constant en hielden me vast aan mijn keel. Ze maakten ook racistische opmerkingen, bijvoorbeeld dat ik terug naar mijn eigen land moest gaan.

Op een moment voelde ik dat het niet meer goed ging met mij. Ik kreeg geen adem en zei tegen de politieagenten dat ik niet in een auto wilde sterven. Na mijn opmerking hebben ze me met rust gelaten.

Eens we aankwamen op kantoor werd ik meegenomen naar de cel. Ik eiste de politieagent om mij niet in een mannencel te stoppen, want ik was toen nog niet volledig van geslacht veranderd, maar er werd niet naar mij geluisterd.

Ik mocht mijn trui niet aanhouden, en moest mijn tijd in de cel in een T-shirt doorbrengen.

Ik heb een volledige dag in de gevangenis gezeten. Na een constructief gesprek met een vrouwelijke politieagent mocht ik naar huis en belde ik mijn moeder op om te zeggen dat ik naar het ziekenhuis wilde gaan. Ik had een hersenschudding.

Na die gebeurtenis ben ik een halfjaar niet naar buiten durven gaan. Ik toon het niet maar ik heb nog steeds een trauma als ik politieagenten zie.

We zijn een rechtszaak begonnen maar daar is niet veel van terecht gekomen. De beelden van mijn feiten in de ‘Langestraat’ werden toevallig verwijderd, terwijl de beelden van een paar uur eerder nog wel te zien waren. Uiteindelijk bleek dat de politieagenten mij verward hadden met een crimineel. Ik heb uiteindelijk ook niet meer gevochten voor mijn rechtszaak omdat ik zo uitgeput was van alles.

Ik maak elke dag racisme mee. Op school worden studenten van mijn huidskleur benadeeld en als minderwaardig beschouwd. Op de bus zeggen mensen ook tegen mij dat er geen bruine mensen welkom zijn in de bus.

Het is een lange strijd, maar ik hoop dat we racisme kunnen elimineren uit ons leven.