“Hij was de zwakkere van de groep” | Ilias (25)

In de lagere school werd ik gepest vanwege mijn huidskleur. In het middelbaar leerde ik twee pesters kennen. Toen stond ik voor een dilemma: ga ik ertegenin en riskeer ik het om zelf terug slachtoffer te worden van pesten? Of doe ik mee en word ik zelf een pester?

In 2001 verhuisde ik met mijn ouders en drie broers naar een kleine gemeente in Vlaanderen. Daar voelde ik mij meteen een “raar geval” vanwege mijn huidskleur. Mijn ouders zijn beiden Marokkaans. Op dat moment woonden de meeste mensen van buitenlandse afkomst in Brussel en in Antwerpen.

Ook op school waren mijn broers en ik de enige drie buitenlanders. Ik werd dan ook meteen gepest. Niet fysiek, maar wel verbaal. Ik kreeg woorden zoals “vuile makak” en “chocomousse” naar mijn hoofd geslingerd.

Toen ik naar het middelbaar ging, draaiden de rollen om. Ik leerde twee nieuwe vrienden kennen die zelf meededen aan de pesterijen. Toen begon ik echt te twijfelen. Moet ik ze gewoon laten doen? Ga ik ertegenin en riskeer ik het om zelf terug slachtoffer te worden van pesten? Die laatste gedachte maakte me bang, dus ik besloot om gewoon mee te doen.

We hadden onze peilen op Ben gericht. Ben werd gepest in zijn klas. Hij was de zwakkere van de groep. Hij kwam ook altijd met een fluovestje en een helm op naar school gefietst. Dat was toen niet bepaald cool. Als klein kind dacht ik toen: “Wat voor een sukkel ben jij.”

We noemden hem “fietspotkop” en we maakten woordgrappen met zijn naam. Eigenlijk was het wel stom wat ik deed. Ik heb hem nooit zwaar gepest. Ik was gewoon de meeloper.

Op het einde van het schooljaar ben ik van school veranderd. Ik trok naar Brussel. Daar was ik niet meer de enige met buitenlandse roots. Chinezen, Turken, Marokkanen, Belgen: de school had een waaier aan nationaliteiten.

In het begin zagen ze mij natuurlijk nog als de “nieuwe”, maar ik werd snel aanvaard. Na twee dagen had ik al vrienden gemaakt. Ik zat toen ook op internaat. Met mijn kameraden speelde ik op de PlayStation en we maakten samen ons huiswerk. Op dat moment heb ik pas geleerd om echte vrienden te maken.

Mijn leven is volledig veranderd toen ik ben gestopt met pesten. In het eerste middelbaar waren mijn schoolresultaten super slecht. Ik moest zelfs blijven zitten. Toen ik van school ben veranderd, was ik elk jaar geslaagd.

Ik heb nooit iets gewonnen door te pesten. Je maakt er alleen maar iemands leven mee kapot. Ik kan de tijd niet terugdraaien om het anders te doen, maar ik heb er wel spijt van.

Vier jaar geleden kreeg ik de kans om mijn spijt te tonen en me te verontschuldigen aan Ben. Ik zag hem op een festival. Zonder na te denken ben ik ernaartoe gegaan en heb ik mijn excuses aangeboden. Ik zei: “Kijk, we waren jonge mensen. Wat er toen gebeurd is, kunnen we niet meer veranderen.” Sindsdien volgen we elkaar op Facebook en zie ik dat het heel goed met hem gaat. Met mij gaat het ook veel beter. Ik ben echt gegroeid als persoon. Ondertussen heb ik ook al even vast werk en een lief. Zij heeft me mee op het rechte pad gezet.

*Ilias is een fictieve naam omwille van privacyredenen

^{Tekst: Emily Nees}