"Over mijn bedplassen zeiden ze: Dit zou toch wel tot haar 18 jaar kunnen duren" | Liesje (19)

Ik heb bedplassen mijn hele leven gekend.

Ik durfde het nog nooit aan iemand vertellen. Het was altijd een geheim, maar nu wil ik het met de wereld delen.

Het is een taboe dat moet worden doorbroken. Te veel kinderen en volwassenen vinden bedplassen onbespreekbaar en hebben er moeilijkheden mee.

Over mijn bedplassen zeiden ze: “Dit zou toch wel tot haar 18 jaar kunnen duren.”

Bij mij spelen er drie medische factoren een rol. Ik ben een diepe slaper. Ik word dus niet gemakkelijk wakker, ook niet als mijn blaas vol is. Ik maak 's nachts ook meer urine dan dat mijn blaas aankan. En ik heb blaas die 's nachts overactief is. Mijn blaasspier trekt dus plots en onbewust samen. Ook als ze niet helemaal vol is.

Op nachtkalenders duidden we met stickers de goede dagen aan. Op drinkschema’s schreven we wat ik dronk, hoeveel en op welk tijdstip. Op plaskalenders hielden we mijn hoeveelheid urine in de ochtend bij. En overdag was het liters water drinken, zoveel als ik kon.

Al mijn hele leven slaap ik op een beschermhoes. Ook nu nog. Ik droeg pampers van het eerste leerjaar tot het 4de middelbaar. Dat was om natte lakens te voorkomen, maar ook om mezelf meer rust te geven. Ik voelde schaamte om als tiener nog een pamper te moeten dragen.

Dat gaf allemaal veel slapeloze nachten, voor ons hele gezin. Natte lakens s’ morgens. “Weeral was.” Alarmwekkers om 's nacht naar het toilet te gaan. Nachtondergoed met alarmen die iedereen in huis kan horen. Misschien zelfs de buren.

Overdag was het plezier maken op school, maar bij het slapengaan... Paniek. Blijven logeren betekende slapeloze nachten, verdriet en schaamte vanbinnen. Dan liever thuis slapen. En er nooit over praten.

Thuis spraken we voor ik ging slapen een wachtwoord af. Als papa me s’ nachts wakker maakt om naar het toilet te gaan, kon hij me dit wachtwoord vragen. Zo kwam ik uit mijn diepe slaap.

Mijn bedplassen gaf frustratie bij mijn ouders. In de nacht is er niets erger dan een kind dat je wakker maakt en zegt “het weer van dat”.

Slapen in de zetel, slapen bij mijn broer of zus, handdoeken over het bed leggen. Ik heb het allemaal gedaan uit schaamte. Verdriet om s’ ochtends altijd nat op te staan en het weer te moeten zeggen aan mijn ouders.

Er zijn woorden die me hebben geraakt, midden in de nacht: "waarom doe je dit?”, “altijd hetzelfde”, “we verversen het morgen”, “trek uw plan”, “ik ben moe hoor”, “ik moet zo meteen gaan werken”.

Misschien waren ze niet gemeen bedoeld. Ze waren toch niet aangenaam om te horen. Achteraf kreeg ik natuurlijk wel begrip met veel spijt. Het is voor niemand gemakkelijk.

We hebben alles geprobeerd. Steeds bleef het afwachten. Op mijn 15de mocht ik uiteindelijk starten met medicatie. Die werd aangeraden door een kinderarts. De medicatie moest ik opbouwen en nadien weer afbouwen.

Ik vond het moeilijk om de medicatie altijd stipt bij te houden. Ik ging graag eens uit, of langs bij vrienden. Dan wilde ik niet zeggen waarom ik medicatie nam.

Uiteindelijk is het me wel gelukt om mijn medicatie mooi af te bouwen naar mijn 18de. Dat was de leeftijd waarop de artsen zeiden dat het probleem zou stoppen. Het is uitgekomen. Ik ben zo gelukkig dat het probleem zich nu bijna niet meer voordoet.

Ik moet nog steeds opletten met wat en hoeveel ik 's avond drink. Maar dan kan ik wel gerust gaan slapen. Het is totaal niet meer zoals vroeger. Ik slaap nu minder diep. En mijn blaas is minder overactief door de medicatie die ik heb genomen. Ik word nu zelfs in de nacht wakker omdat ik naar het toilet moet.

Bedplassen komt vooral voor bij baby’s en kinderen tot 12 jaar. Meestal is het erfelijk. Het moet normaler worden om erover te spreken. Dan kunnen kinderen hun hart luchten zonder oordeel of pesten.

Kom je ooit iemand tegen die bedplast? Toon dan begrip. Die heeft hier niet voor gekozen en het is hard om mee te leven. Ook voor de ouders.

^{FOTO: malte}