"Mijn exotische naam werkt mijn kansen op de huurmarkt tegen" | Shanice

Shanice zoekt samen met haar lief een appartement in het Antwerpse. "Wat je krijgt is hetzelfde: we hebben dezelfde achtergrond, dragen zorg voor ons huis en betalen de huur op tijd. Het enige verschil is dat ik een awesome Afrikaanse achternaam heb waar ik absoluut fier op ben omdat het een groot deel is van mijn identiteit."

Je weet hoe het gaat: je bent jong, je ontmoet iemand, je wordt verliefd en je besluit om samen te gaan wonen. Je kiest dan voor Antwerpen, een stad die voor de helft bestaat uit huurders, omdat het stadsleven je aanstaat. Het vinden van een lovenest is geen sinecure. Ons verhaal verschilt niet veel van dat van eender welk ander koppel. Het enige verschil is dat ik zwart ben en mijn lief blank. Een feit dat zo blijkt, zijn gevolgen heeft.

Appartementje met charme

Het vinden van een nestje is eigenlijk bijna zoals het vinden van een lief: het moet in je prijsklasse vallen. Waarmee ik wil zeggen dat je niet te hard moet hopen op iets wat je niet kan krijgen. Letterlijk. Een volgend criterium: je moet een goed gevoel hebben bij je woonst. Anders kan je het moeilijk een thuis noemen. Een beetje zoals het geen zin heeft om te daten met een jongen waar je echt niet op valt.

In de zoektocht naar een appartement ben je ook gewoon op zoek naar iets moois. En omdat wij het geld nog niet hebben om een penthouse te huren, zijn we bereid te settelen voor een appartementje met charme. Iets waar ik helemaal niet voor wil settelen, is een dubieuze huisbaas. Het is immens belangrijk dat het klikt met de verhuurder, want je gaat uiteindelijk een verbintenis aan die drie, zes of negen jaar gaat duren.

Ik moet toegeven dat ik tot nu toe een compleet sheltered leven heb geleid. Door de context waar ik in ben opgegroeid, heb ik in België nooit veel last gehad van discriminatie op basis van mijn huidskleur. Wie stelt dat ik zou moeten zwijgen omdat ik geluk heb gehad, geef ik ongelijk. Net dat stelt mij in staat om sceptisch te vergelijken. Ik weet dat er een alternatief bestaat dat werkt, ik weet hoe het is om beoordeeld te worden op uw kunnen en niet op basis van uw achternaam of verhoogde melaninepigmenten in uw huid.

Vreemde trend

Het is met die positieve, bijna naïeve blik, dat ik en mijn vriend begonnen aan de zoektocht naar een appartement. Vrijwel meteen merkte ik een vreemde trend op. Mijn lief stuurde een mail naar een paar appartementen en ik naar andere. Hij kreeg vrijwel meteen antwoord van een verhuurder. De volgende dagen stond zijn gsm roodgloeiend; verhuurders gingen vrijwel allemaal op zijn bezoekaanvragen in. Bij mij was het radiostilte. Buiten één persoon, liet niemand van zich horen.

Na meerdere keren mijn junkmail te doorzoeken, in geval dat er toch iets fout was gegaan, werd mij duidelijk dat ik werd genegeerd. Ik besloot daarop - zoals we aangeleerd krijgen aan de universiteit - om de zaak verder te onderzoeken. Ik zette een experiment op: zowel ik als mijn lief stuurden exact dezelfde mail naar exact dezelfde personen. Je kunt al raden wat er gebeurde: hij kreeg een reactie van ieder van hen en ik bleef genegeerd.

Mijn eerste reactie was alles relativeren: misschien was mijn mail niet goed aangekomen (ook al kreeg ik bij elke zending een bevestigingsmail), misschien moest de persoon nog antwoorden, misschien hadden ze de mail niet gezien (ook al verstuurden ik en mijn vriend een paar mails tegelijkertijd). Zelfs mijn lief begon te relativeren en suggereerde dat ik iets anders zou moeten schrijven in mijn mail, maar dan zouden de condities van het experiment geschonden zijn.

Kleine interne crisis

Het rotste aan de ervaring is dat het de verhuurders niet zoveel extra moeite zou kosten om dit anders aan te pakken. Het zou letterlijk een kwartier van hun tijd innemen om de panden te laten zien en een kwartier om uit te zoeken of ik, niet mijn achternaam, geschikt zou zijn. Ik en mijn vriend hebben ongeveer dezelfde achtergrond, zijn ongeveer even oud, dragen zorg voor het huis waarin wij wonen en betalen onze huur altijd op tijd. Wat je krijgt is hetzelfde, het enige verschil is dat ik een awesome Afrikaanse achternaam heb waar ik absoluut fier op ben omdat het een groot deel is van mijn identiteit.

Onafhankelijkheid is iets waar ik veel belang aan hecht. Mijn mama zegt me keer op keer hoe belangrijk het is om zelf iets te bereiken zonder te rekenen op anderen hun hulp. Het is daarom dat ik door deze situatie een kleine interne crisis beleef: als we een appartement nemen van een van de verhuurders die mij niet hebben teruggemaild, komt dit door mijn lief zijn Belgische achternaam. Ik ben dus in zekere zin afhankelijk van hem om een woonst te vinden. Dat zint me niet.

Met dit artikel vraag ik geen medelijden, want dat zou geen juiste investering zijn van uw emoties. Met dit stuk wil ik je confronteren met één van de vele facetten van discriminatie die nog steeds bestaan. Door het onrustige politiek klimaat begrijp ik ook dat vooroordelen de komende jaren niet zullen verdwijnen. Maar zo’n negatieve ervaringen maken mij juist sterker, bijna strijdlustiger. Het geeft mij een scherper doel in het leven. Ik ga mij nog meer moeten bewijzen, harder moeten werken, en nooit mogen opgeven.

P.S.: In tussentijd ben ik dus nog steeds op zoek naar een appartement, regio Antwerpen, twee slaapkamers, huisdieren toegestaan. Alle tips zijn welkom.

^{TEKST: Shanice Wanjiku FOTO: William Stitt}