"Ik wil niet belemmerd worden door vastgoed" | Gladys (24)

Gladys is 24. Als twentysomething moet ze nu beslissingen maken die de rest van haar leven zullen bepalen: huisje, baantje, liefje en kindje. Of toch niet? "Is er een plaats voor jongeren die gelukkig zijn zonder dat alles? Wat als jouw persoonlijke idealen niet overeenstemmen met die van de massa?", vraagt ze zich af.

Mijn beste vriendinnen en ik hebben het hier vaak over. Vanaf een bepaalde leeftijd (de onze, zo blijkt) is het gebruikelijk dat je eens begint na te denken over je opties op de huizenmarkt. Wil ik huren? Wil ik kopen? Het toeval wil dat zowel zij als ik gezegend zijn met (groot)ouders die ons daarbij willen helpen. Zo zouden wij voor ons vijfentwintigste levensjaar een stulpje op onze naam hebben staan. Noem het first world problems, noem het ronduit ondankbaar, maar wij weten niet of we dat wel willen.

Karaoke > samenwonen

Het is geen geheim dat het redelijk heavy is om alleen rond te komen en dat je zulke stappen dus maar beter met twee zet. Mijn friend heeft zich er al eens aan gewaagd, aan samenwonen. Haar lief had een huis en wilde graag dat zij dat mee kwam vullen. Na amper een maand hield ze het voor bekeken. Begrijpelijk. Mij lijkt samenhokken even hard genieten als een bezoekje aan een holocaustmuseum; druk, misselijkmakend en na een uur heb je het wel gehad.

Nu, “W817-gewijs” een huis delen met enkele allerbeste vrienden zodat iedereen zich zo vaak als ie wil in z’n eigen ruimte kan afzonderen, lijkt me wel iets. Iemand die dag en nacht in de buurt is en aan wie ik me moet aanpassen? Not so much. Ok, als Harry Styles aan mijn deur zou staan, zou ik hem opsluiten en nooit meer de kamer uit laten, maar in alle andere gevallen? Hell no.

Alleen wonen heeft -naast het prijskaartje- natuurlijk ook z’n nadelen. Zo wordt het meeste voedsel in redelijk grote hoeveelheden verkocht, wat betekent dat mijn pak salami vervallen is nog voor ik in de helft zit. Balen, maar ondertussen kan ik wel iedere nacht snurken alsof mijn leven er vanaf hangt en de hele dag musicalnummers lopen blèren zonder commentaar. Onbetaalbaar.

Voor altijd? Da’s lang

Ik ben me volledig bewust van het ongelooflijke voordeel van een eigen huis of appartement. Het biedt sowieso zekerheid, iets waar we in deze tijden allemaal naar snakken. Anderzijds zet het je toch altijd een beetje vast. Toen iemand me onlangs zei dat ik binnenkort maar eens op zoek moest naar een appartement of huis waar ik mezelf voor altijd zag wonen, voelde het alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Ik ben vierentwintig. Hoe kan ik in godsnaam NU beslissen waar ik over twintig, tien, of zelfs vijf jaar ga zijn?

Het kan, al is het vrij onwaarschijnlijk, dat ik de rest van mijn leven in Antwerpen vertoef, maar net zo goed wil ik nog geen enkele andere mogelijkheid uitsluiten. Als ik morgen zin heb om naar Berlijn, Londen, New York of god weet waar dan ook op deze aardbol te trekken, wil ik niet belemmerd worden door vastgoed

Sommige vrienden hebben op jonge leeftijd hun ideale stekje gevonden en vinden het prima om de rest van hun leven door te brengen in Wilrijk of Londerzeel en dat is top, maar niet wie ik ben. Een zwaluw stop je toch ook niet in een kanariehok, hoe groot en mooi dat hok ook mag zijn? Niet dat ik iedereen die gelukkig is in z’n huisje een kanarie noem, maar je snapt het wel.

^{FOTO en TEKST: Gladys Eskens}