"Mijn dipje is uitgedraaid tot een depressie"

Op mijn 15 jaar begon ik in een dipje te zitten. Een dipje dat de volgende jaren is uitgedraaid in een depressie. Ik was het niet gewend om te praten over mijn problemen. Uiteindelijk duurde het meer dan een jaar voordat ik iemand mijn problemen toevertrouwde. Er werd geluisterd en naar hulp gezocht.

Die hulpverlening werkt niet altijd zo simpel. Ik denk dat ik eerst bij zo'n viertal therapeuten ben geweest voordat ik ergens een plekje vond dat oké voelde. Die zoektocht naar de juiste persoon was vermoeiend en ik had de hoop en de energie allang niet meer om te blijven zoeken.

Ik heb geluk dat ik mensen rond me had die me bleven steunen, die me eigenlijk een beetje half verplichten om hulp te zoeken. Ik had er geen zin en ik wou het niet, maar ik moest wel. En ik ben blij dat ik moest. Want na jaren te vechten ben ik op een stabielere plek. Het is nog steeds een gevecht en er is nog heel veel om aan te werken, maar ik ben er nog, ik probeer en ik leer. En dat is oké. Zolang ik maar blijf gaan.

Als je je slecht voelt, praat er dan alsjeblieft over. Ik weet dat het gemakkelijker gezegd dan gedaan is, maar het is echt beter zo. Als ik mezelf dit 2 jaar geleden had horen zeggen, had ik het gezever gevonden. En jij die dit leest, vindt dat misschien ook wel, maar perspectief verandert. Een dipje is best weleens oké, maar laat het niet te ver gaan.